Van zijn echte naam heet Elhzo gewoon Demba Seye Gueye. Hij is Senegalees maar woont al enige tijd in het Italiaanse Bologna, waar hij zich geregeld laat horen in de locale caf”s, die oog en oor hebben voor Afrobeat en jazz, uitgerekend de twee elementen die de boventoon voeren op deze denuut-EP, die al een klein jaar geleden verscheen op Bandcamp, maar nu reguliere verdeling krijgt via -hoe kan het anders?- het Utrechtse huis-van-vertrouwen Xango Music.

Met de hulp van voornamelijk Italiaanse muzikanten brengt de jonge Elhzo -hijzelf speelt drums, gitaar, bas, percussie en toetsen- vier nummers van eigen makelij, waarin, naast de al vermelde Afrikaanse groove an jazz, ook hele happen funk te bespeuren vallen. De Senegalese Griot-cultuur is vanzelfsprekend maar niet overwegend aanwezig en er wordt in het Wolof gezongen, net als in het Frans. Al deze elementen maken dit plaatje vooral interessant omwille van het mengelmoes-gehalte: dit is de hedendaagse stadsomgeving waar muzikanten zich in voortbewegen: huppelend van het ene genre naar het andere, van de ene taal naar de andere, van het ene instrument naar het andere.

“Grensoverschrijdend”, plachten onze voorouders dat te noemen en dat is het ook in zekere zin: er worden nieuwe klanken gecreëerd vanuit het bestaande. Zo is het altijd al gegaan en zo zal het blijven gaan. Dit fijne plaatje is daar een leuk voorbeeld van. Leuk, maar ook niet echt veel meer: daarvoor ontbreekt het aan overtuigende zang. Maar…zeer zeker in de gaten te houden, want aan de instrumentale en compositorische kant zitten hier best wel heel knappe momenten in en ik kon erg genieten van een aantal sax- en trompetlijnen. Leuke kennismaking dus, die ons doet uitkijken naar wat de toekomst zal brengen.

(Dani Heyvaert)